Kızım Ela şu an 2,5 yaşında. İlk 6 ay sadece anne sütü aldıktan sonra, 7. ayda ek gıdalarla tanıştı. Teklif ettiğiniz her şeyi  yiyen bir bebekti normalde. Ben ona hemen hemen her yeni yiyecek için kısa bir şarkı yazıp bestelemiştim.  Yerken söylüyordum, çok daha keyifli oluyordu yemeklerimiz. Bir gün yazıp bestelediğim şarkıları da siteye koyarım belki kim bilir?

Ama ne oldu, nasıl oldu? Hiç bilmediğim bir şekilde daha 1 yaşında bile değilken -10 aylık civarıydı -birden bire yemez oldu. Yemekler kabusa döndü. Yemek saatinin gelmesini istemez olmuştum. Ben üzüldükçe, bunu yemez, şunu sevmez dedikçe Ela daha çok kapattı ağzını. Bir kere en en en önemlisi annenin rahat olması. Ne zaman ki annenin gözünde bu olay değersizleşir ve sıradan bir hal almaya başlar- yani olay biraz kabullenmekle ilgili sanırım- o zaman çocuğumuz da yemeye başlıyor. Öncelikle bizim istemeden, bilmeden yaptığımız hataları düşünmemiz gerekiyor. Kabullenmek dedik ama çaba sarfetmeye devam edeceğiz. Anlatacağım.

Gereğinden fazla bu mevzuda düşünüp, üzülmeyin. Çocuğumuzun yemek yemesi her şeyin ötesinde bir öneme sahip oluyor. Yemeyince karalar bağlıyoruz. Günümüzün kalanı kötü geçiyor. Halbuki bu onu ilgilendiren bir mevzu. Olaya birazcık böyle bakmayı başarabilirsek her şey daha kolay olacak. “Bugün de yemesin. Ne olacak canım?” diyebilmek sizi rahatlacak. Kaygılarınızıı, konu hakkındaki gamsızlığınızı da sünger gibi çekecek çocuk ve nasıl relax bir moda geçtiğinizi tıpkı bir ayna gibi göreceksiniz çocuğunuzun yüzünde.

Televizyon, tablet vb. ile “Bir kereden birşey olmaz.” deyip çizgi film izleyen bir bebeğin/ çocuğun ağzına birşeyler tıkıyorken buluyoruz kendimizi. Yapmayalım. Bir kere inanın günü kurtarmaktan başka bir şey değil. Çünkü ne yediğinin bile farkında olmuyor çocuk. Televizyona kitlenmiş, paralize olmuş gibi izlerken bilinçsizce ağzını açıyor kapatıyor. Daha sonra “ Hep televizyonla yiyor, asla tabletsiz yemez.” gibi sözler dökülüyor ağzımızdan, yazık. Çocuğun o yemeği yemesi her şeyden daha önemli bir hale geliyor. Zafere giden yolda her şey mübah mıdır?

Oyuncakla yemek yedirmenin de televizyon/ tabletten bir farkı yok aslında. Her gün hatta her öğün oyunları ve oyuncakları değiştirmek zorunda olmanız da cabası. Çünkü sabah yerken oynadığı oyuncakla öğlen yemiyorlar ve yine sağlıklı bir yemek yeme alışkanlığı kazanmıyorlar. Biz yine günü kurtarıyoruz.

Kazanamayacağınız savaşa girmeyin. Yani çocukla gereksiz güç mücadelesine girmenin anlamı yok. “ O tabak bitecek!” demek her iki tarafa da hiçbir şey kazandırmıyor. Burada patronun kim olduğunu göstermeye çalışmıyoruz. Çocuğumuzun yemek seçmemesini, tabağına konulanı bitirmesini istiyorsak inatlaşmayı bırakmalıyız. Çünkü çocuğumuz mevzuya ne kadar değer verdiğimizi, kendisinin yemek yemesinin bu kadar önemli olduğunu farkettiğinde üstünüze gelmeye başlayabilir. Bu sizi kısır döngüye sokar. Çözüm değildir. Çözüm nedir? Bir sonraki yazıda.