Elayla babası resim yapıyorlar. Uzaktan izliyorum.

– Babacım bak böyle yuvarlak yapıcaksın.

– Hı eveet boyo boyo ava boyo.

-Tamam bak şöyle yapalım şimdi ben bir yuvarlak çizicem sende içini boya olur mu?

-….

– İçini güzel kızım.

– ….

– Tamam azıcık içine de denk geldi olsun ne güzel boyadın. Şimdi sen bir yuvarlak çiz ben içini boyayım.(Ela karaladı) Selin çocuk kalemi doğru tutamıyor ki insan böyle tutarken nasıl yuvarlak çizer? Bence önce doğru tutmayı öğretmeliyiz gel de çiz kolaysa  (gittim çizdim) Hemen de çiz. Çocuk bu çocuk nasıl çizsin? Tamam babam. Ben çiziyim sen içini boya. (Ela gene Allah ne verdiyse tabi.) Tamam vazgeçtim yuvarlak çizicem sen içine nokta yap.

– ….

– Nokta? Seliiiinnn nokta diyorum karalıyor.

– (ben) Elacım içine bik bik yap.( Ela’da bir aydınlanma yaşanır.)

– Haaa bik bik bik.

vee noktalar çizilir. Mutlu son.

Bu olay yaşandığında Ela sanıyorum henüz 2 yaşına girmişti. Dil gelişimi bu kadardı. Şimdi 32 aylık ve inanılmaz cümleler kuruyor. Yaniii. Bu da geçiyor. Şimdi de çok komik cümle denemeleri var ama ben çocuklarda konuşma öncesi çabaları çok seviyorum.  “Falancanın çocuğu 3 kelimeli cümleler kuruyormuş.” “Ayşe’nin kızı adam çizmeye başlamış.” ” Fatma taşırmadan boyuyor ama.” …liste uzar gider sevgili anne. Ama bak hepsi geride kalıyor. Sen bugün evladını başkasıyla kıyaslayıp hem kendini hem yavrunu üzdüğünle kalıyorsun. Oysaki bardağın diğer tarafından bakmayı başarabilirsen. “bik, bik, bik” i yalnızca sen anlıyorsun. Çok değil göz açıp kapayana kadar öyle cümleler kuracak ki göreceksin. Anın tadını çıkarmaya bak. Bir daha geri gelmeyecek. Büyüyorlar. Nasıl olduğunu anlayamadan büyüyorlar. Merak etme. Yuvarlaklar da çizilir. Taşırmadan sınırlı boyamalar da yapılır. Hepsi olur.   Ama her çocuğun bir zamanı var. Her çocuğun kendi gelişim temposu var. Sadece buna odaklan. Vakti geldiğinde ağacının meyve verdiğini sen de göreceksin.